به گزارش خبرنگار سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «صبح فردیس»؛ در جهانی که ادعای تمدن، پیشرفت و انسان‌دوستی دارد، نوار باریکی به نام غزه، این روز‌ها به گورستان خاموشی برای وجدان‌های خفته بدل شده است. آنجا که کودکان شب را با صدای انفجار و روز را با گرسنگی و بی‌پناهی به سر می‌برند. غزه دیگر یک جغرافیا نیست؛ غزه امروز زخمی باز بر چهره جامعه جهانی‌ست، زخم عمیقی که مدعیان حقوق بشر، عامدانه چشم بر آن بسته‌اند.

هفته‌ها و ماه‌هاست که حملات بی‌وقفه رژیم صهیونیستی، خانه‌ها، بیمارستان‌ها، مدارس و حتی خودرو‌های امداد را به هدف‌هایی مشروع تبدیل کرده‌اند. حملاتی که دیگر فراتر از تقابل نظامی، شکلی بی‌رحمانه و کور به خود گرفته‌اند. تصاویری که از آن‌جا به جهان مخابره می‌شود، پرده‌ای از یک کابوس انسانی‌ست؛ مادری که در سکوت میان آوار به دنبال فرزندانش می‌گردد، کودکی که با چشمان اشک‌آلود بر جسد بی‌جان خانواده‌اش گریه می‌کند. این‌ها فقط تصاویر نیستند؛ سند‌های خاموش یک فاجعه هستند که جهان متمدن تصمیم گرفته نبیند.

نهاد‌هایی که باید صدای مظلوم باشند، امروز یا در سکوت مطلق فرو رفته‌اند یا با بیانیه‌هایی بی‌اثر، تنها نقش تماشاگر را ایفا می‌کنند. سازمان ملل، شورای امنیت، نهاد‌های بشردوستانه بین‌المللی، امروز بیش از هر زمان دیگری به آزمونی تاریخی کشیده شده‌اند؛ آزمونی که متأسفانه نشانه‌های مردودی در آن به‌وضوح دیده می‌شود.

چه بر سر مفهوم عدالت آمده است که در برابر جنایاتی چنین آشکار، حتی واژه‌ها هم به گروگان گرفته شده‌اند؟ آیا جان انسان‌ها فقط آن‌گاه ارزش دارد که در چارچوب منافع قدرت‌های جهانی قرار گیرد؟

غزه امروز زیر سایه‌ی محاصره‌ای طاقت‌فرسا، بدون دارو، بدون غذا، بدون آب، تنها مانده است. این محاصره نه فقط جسم، بلکه روح مردم را نشانه رفته است. بمباران شبانه، استفاده از سلاح‌های ممنوعه، و تخریب سیستماتیک زیرساخت‌های غیرنظامی، همه و همه نشان‌دهنده یک روند برنامه‌ریزی‌شده برای پاک‌سازی انسانی‌ست.

تاریخ بار‌ها شاهد جنایات جنگی بوده، اما هم‌دستی آشکار سکوت و بی‌عملی جهان مدرن در قبال آن، لکه ننگی‌ست که به‌سادگی پاک نخواهد شد.

امروز رسانه‌های مستقل، فعالان شبکه‌های اجتماعی، و هر فردی که وجدانش هنوز زنده است، باید نقش رسانه‌ای را ایفا کنند که نهاد‌های رسمی از انجام آن سر باز زده‌اند. در دوران گوشی‌های هوشمند و پلتفرم‌های جهانی، سکوت دیگر توجیه‌پذیر نیست. اگر رسانه‌ها ساکت مانده‌اند، مردم باید سخن بگویند.

بی‌طرفی در برابر این سطح از ظلم، هم‌دستی با جنایت است. نمی‌توان در میانه خیر و شر، ساکت ماند و ادعای انصاف کرد. امروز، هر کسی که حقیقت را می‌بیند و چیزی نمی‌گوید، به سهم خود در این جنایت شریک است.

غزه تنها نیست؛ هر وجدانی که از انسانیت جدا نشده باشد، امروز باید کنار مردم غزه بایستد. باید نوشت، گفت، فریاد زد و افشا کرد. باید نشان داد که نه نسل‌کشی، نه اشغال، نه محاصره، نمی‌تواند حقیقت را برای همیشه خاموش کند.

ما‌ایستاده‌ایم، با قلم، با صدا، با حقیقت.

نه به جنایت، نه به سکوت، نه به ریاکاریِ جهانِ به‌ظاهر متمدن.

ابوالفضل جانی‌پور – صبح فردیس

انتهای خبر/