- گروه : فرهنگی
- شماره : 10734
یادداشت اختصاصی «صبح فردیس»؛
جعبه سیاه یا سفید
امیر عطاران، عضو شورای فرهنگ عمومی شهرستان فردیس طی یادداشتی نوشت: چند وقتی است موضوع هدیه (کفن) برنامه افق سوژه رسانه‌ها شده و بازتاب‌های مختلفی به همراه داشته، گویی به مذاق برخی خوش نیامده است.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «صبح فردیس»؛ امیر عطاران، عضو شورای فرهنگ عمومی شهرستان فردیس، دبیر قرارگاه فرهنگی شهید بهشتی، منتقد و فعال اجتماعی طی یادداشتی نوشت: چند وقتی است موضوع هدیه (کفن) برنامه افق سوژه رسانه‌ها شده و بازتاب‌های مختلفی به همراه داشته، گویی به مذاق برخی خوش نیامده و آن را رفتاری ناشایست و برخی هم آن را شایسته پنداشته‌اند.
برخی با بازشدن جعبه سیاه رنگ و رخسار تغییر و آن را هدیه نامقبول و برخی آن را پند و اندرزی که همگان روزی به رنگش درمی‌آیند.
برخی شوک‌زده چرا که این بار برخلاف تمام هدایا دیگر رنک و بوی مادی نداشت، اما آیا این هدیه اینقدر به ظاهر ناگوار بود که دچار آشفتگی برخی شد تا آنجا که سوژه رسانه‌ها گشت.
به راستی چرا یاد مرگ برایمان آنقدر ناخرسند شده که از باز کردن جعبه آینده خود و دیدن کفن این‌گونه دچار اندوه می‌شویم و یا انتظار دیدنش برایمان سخت می‌شود.
در پاسخ به این خرسندی‌ها و ناخرسندی‌ها باید به این سؤال پاسخ اساسی داد که آیا پدیده‌ای به نام مرگ موجب‌امید به زندگی و یا نامیدی می‌شود؟
آیا مرگ موجب بیدارشدن وجدان خفته انسان در بستر دنیا نمی‌شود؟
آیا یاد مرگ آدمی را از کج راهی و بیراهی آگاه نمی‌کند و او را از آرامیدن در آسایشگاه دنیا برحذر نمی‌دارد؟
آیا یاد مرگ آدمی را از عجب، تکبر، غرور و هوس‌های دنیوی نمی‌رهاند تا بر‌کرسی خودخواهی‌ها تکیه نزند؟
آیا یاد مرگ انسان را به روز حساب آخرت با خبر نمی‌سازد تا حساب و کتاب دنیایش را اصلاح سازد؟
آیا نمی‌پنداریم که امروز یکی از دلایل انحراف بشر از مسیرحقیقت و فرو رفتن در باتلاق جهالت‌ها و دست و پا زدن در مرداب فساد‌ها فراموش کردن یاد مرگ است؟
آیا باور نداریم بسیاری از ظلم، ستم‌ها، بی‌عدالتی‌ها و دنیاطلبی‌ها فراموش کردن یاد مرگ است؟
هدیه کفن یعنی تلنگری به زندگی که شما یک بار فرصت زیستن دارید، به گونه‌ای زندگی کنید که هرگز پشیمان نشوید و در سرای آخرت نیز دست پر باشید.
الهه ملاحسینی – صبح فردیس
انتهای خبر/
برخی با بازشدن جعبه سیاه رنگ و رخسار تغییر و آن را هدیه نامقبول و برخی آن را پند و اندرزی که همگان روزی به رنگش درمی‌آیند.
برخی شوک‌زده چرا که این بار برخلاف تمام هدایا دیگر رنک و بوی مادی نداشت، اما آیا این هدیه اینقدر به ظاهر ناگوار بود که دچار آشفتگی برخی شد تا آنجا که سوژه رسانه‌ها گشت.
به راستی چرا یاد مرگ برایمان آنقدر ناخرسند شده که از باز کردن جعبه آینده خود و دیدن کفن این‌گونه دچار اندوه می‌شویم و یا انتظار دیدنش برایمان سخت می‌شود.
در پاسخ به این خرسندی‌ها و ناخرسندی‌ها باید به این سؤال پاسخ اساسی داد که آیا پدیده‌ای به نام مرگ موجب‌امید به زندگی و یا نامیدی می‌شود؟
آیا مرگ موجب بیدارشدن وجدان خفته انسان در بستر دنیا نمی‌شود؟
آیا یاد مرگ آدمی را از کج راهی و بیراهی آگاه نمی‌کند و او را از آرامیدن در آسایشگاه دنیا برحذر نمی‌دارد؟
آیا یاد مرگ آدمی را از عجب، تکبر، غرور و هوس‌های دنیوی نمی‌رهاند تا بر‌کرسی خودخواهی‌ها تکیه نزند؟
آیا یاد مرگ انسان را به روز حساب آخرت با خبر نمی‌سازد تا حساب و کتاب دنیایش را اصلاح سازد؟
آیا نمی‌پنداریم که امروز یکی از دلایل انحراف بشر از مسیرحقیقت و فرو رفتن در باتلاق جهالت‌ها و دست و پا زدن در مرداب فساد‌ها فراموش کردن یاد مرگ است؟
آیا باور نداریم بسیاری از ظلم، ستم‌ها، بی‌عدالتی‌ها و دنیاطلبی‌ها فراموش کردن یاد مرگ است؟
هدیه کفن یعنی تلنگری به زندگی که شما یک بار فرصت زیستن دارید، به گونه‌ای زندگی کنید که هرگز پشیمان نشوید و در سرای آخرت نیز دست پر باشید.
الهه ملاحسینی – صبح فردیس
انتهای خبر/
